یکی با زور میکوبه تخت سینم و هلم میده تو. در فلزی سنگین، محکم رو چارچوب بسته میشه. بلند میشم سرم درد میکنه. از یه دریچه ی کوچیک مربعی که به پهنای صورتم روی دره و با دوتا میله ی آهنی عمودی بسته شده بیرونو نگاه میکنم. جلوم یه راهرو خیلی طولانیه با کف و دیوارای سفید که تهشو نمی بینم و هیچ کسم توش نیست. ترس اینکه اینجا تنها مونده باشم بهم غالب میشه. انقدر پشت اون دریچه داد میزنم تا بی جون میشم.
با سردرد به هوش میام. افتادم وسط یه خیابون که اصن نمی دونم کجاس. انگار چند نفری کتکم زده باشن همین که اون راهرو یادم میاد بغض و غم و درد بهم مسلط میشه. احساس میکنم یه چیزی گم کردم. یه چیز خیلی مهم. آشفته بلند میشم دنبالش میگردم. خودمو با جمله های کجا گمش کردی احمق، دیدی آخر گمش کردی، کجا گذاشتیش، سرزنش میکنم. تو یه خیابونم آسمون هنوز تیره ی تیره نشده. نمی دونم کجام همچنان که دنبالش میگردم یه ماشین با سرعت میزنه بهم.
با درد قفسه ی سینه به هوش میام. جلوی چشمام تاریک تاریکه. انگار هوا کم و مونده ست. دست و پاهام خواب رفته. انگشتای دستمو حس نمیکنم. گردنم دردمیکنه. سرم انقدر سنگینه که انگار مال خودم نیست. میخوام نفس عمیق بکشم کاور نایلونی میچسبه به صورتم. یادم میاد داشتم دنبال یه چیزی میگشتم که ماشین بدجوری زد بهم. از ترس و سرما میلرزم. این فکر میاد تو سرم که حتما بعد اون تصادف مردم و گذاشتنم تو سرد خونه، زهره ترک میشم. ناامیدی فتحم میکنه. دلم به حال خودم میسوزه. توی فکرم با خودم حرف میزنم. من نباید اینجوری میمردم. مرگم نباید این شکلی باشه. گریه م میگیره. هر چی سعی میکنم ت بخورم داد بزنم من نمردم نمی تونم.
با وحشت از خواب بیدار میشم گلوم خشکه چشمام هنوز به تاریکی عادت نکرده یادم میاد یه چیزی گم کرده بودم ولی نمیدونم چی. بدنم ده برابر سنگین تره. اشک گوشامو خیس کرده. چشامو گشاد میکنم تا زودتر به تاریکی عادت کنه بفهمم کجام، مردم یا نه. با هیجان اتاقمو تشخیص میدم. باورم نمیشه تموم شده باشه و بیدار شده باشم.
میکنم ,میشم ,میاد ,چیزی ,انگار ,میشه ,یادم میاد ,تاریکی عادت ,دنبالش میگردم ,بلند میشم منبع
درباره این سایت