|
| کهکشان راه شیری یک کهکشان مارپیچی با یک میله ی نمایان و چگال پرستاره در مرکزش است. خورشید و سیاره هایش درون یکی از بازوهای مارپیچی آن و در حدود ۲۷ هزار سال نوری از مرکزش جای دارند. تصویر بزرگ تر |
حتی نور هم برای این که از یک سر به سر دیگر کهکشان ره شیری برسد ۱۰۰ هزار سال در راه خواهد بود. یک پرتوی نور که ۱۰۰ هزار سال پیش زمین را ترک کرده بوده، یعنی در زمانی که نئاندرتال‌ها گونه‌ی غالب انسانی در اروپا بودند، تازه اکنون و در روزگار تلفن‌های موبایل به آن سوی کهکشان رسیده است. تا ۱۰۰ هزار سال دیگر زمین چگونه خواهد بود؟
ولی کهکشان راه شیری هر چقدر هم که بزرگ باشد در برابر آی‌سی ۱۱۰۱، یک کهکشان کم نور در مرکز خوشه‌ی کهکشانی پرجمعیت آبل ۲۰۲۹ در صورت فلکی دوشیزه (سنبله)، کوتوله‌ای بیش نیست. آی‌سی ۱۱۰۱ که یک میلیارد سال نوری از زمین دور است، با قطر ۶ میلیون سال نوری، دستکم ۶۰ برابر بزرگ‌تر از راه شیریست و عنوان بزرگترین کهکشان شناخته شده‌ی کیهان را در اختیار دارد.
احتمالا همه‌ی شما نماهایی که در آنها بزرگی زمین و خورشید با هم مقایسه شده‌اند را دیده‌اید. زمین بی هیچ گفتگویی در برابر خورشید کوچک و ریز به نظر می‌رسد. اکنون خورشید را در ۲۰۰-۴۰۰ میلیارد ضرب کنید تا شمار ستارگان درون کهکشان راه شیری به دست بیاید. و در نظر بگیرید که بسیاری از این ستارگان می‌توانند سیاره‌هایی هم داشته باشند. این راه شیری عجب جای بزرگیست . حال آن را کنار آی‌سی ۱۱۰۱ با ۱۰۰ تریلیون ستاره بگذارید!
 |
| زمین همزمان هم کوچک است و هم بزرگ؛ بستگی به دیدگاه و چشم انداز ما دارد. تصویر بزرگ تر |
کهکشان‌ها را در سه دسته‌ی اصلی می‌توان جای داد: مارپیچی (مانند راه شیری)، بیضیگون، و نامنظم. هسته‌ی کهکشان‌های مارپیچی از نور زرد میلیاردها ستاره‌ی پیر می‌درخشد، ستارگانی که در روزگار جوانی کهکشان به دنیا آمده بوده و از آن زمان تاکنون دگرگونی های زیادی کرده و دیگر پیر شده‌اند. ستارگان داغ و جوان که معمولا رنگشان آبی‌تر است، از چگالش و فشرده شدن گاز و غبار درون بازوان مارپیچی کهکشان[های مارپیچی] که به گرد هسته پیچ خورده‌اند پدید می‌آیند.
کهکشان ,شیری ,مارپیچی ,زمین ,خورشید ,هزار ,کهکشان شناخته ,آی‌سی ۱۱۰۱ منبع
درباره این سایت