حسین مسرّت
در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
ازمن اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار
کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد
«حافظ»
آن گاه که انسان پاکباز، دست نیاز به سوی یگانۀ بی نیاز دراز می کند و به نماز می ایستد، دریچه ای از امید را به روی خود می گشاید، در لحظات اقامۀ نماز، روح به پرواز در می آید و جسم خاکی در اهتراز و عطش رسیدن به عنایت پرورگار بنده نواز، چشم به اعجاز او دارد، آن گاه است که می توان به پیشواز رحمت حق رفت و همرازی سخن شنو یافت و به اندازۀ یک دنیا سخن گفت و از ایزد یکتا همه چیز را خواست، زیرا آغاز سرافرازی است، تنها در این دقایق است که درهای بهشت به روی آدمی گشوده می شود.
نماز پلی است برای رسیدن به بهشت جاودان، گذری است برای دستیابی به خلوتگاه عارفان و سالکان، و راهی است برای پیوستن به خیل رهروان حق و حقیقت، نماز، نهایت بندگی انسان و سرفرود آوردن در برابر بزرگی خداوند گار جهانیان است.
نماز، نیاز عاشقان است، عاشقانی که در حسرت دیدار در سوز و گدازند و رخصت پرواز می خواهند تا بر دوست به پرواز در آیند:
تا نمازی نشود دیده من بنده به اشک
عشق دستوری ندهد که کنم در تو نگاه
«اثیرالدّین اخسیکتی»
*پیمان یزد، س27، ش4886 (1398/10/10):3
نماز، ,انسان ,نماز، نیاز منبع
درباره این سایت