این روزا روزای غریبی ان پر از حرفم پر از نگرانی برای اطرافیانم خیلیا هستن که ته دلم حس می کنم باید حواسم بهشون باشه. هم باید مراقب شون باشم و هم باید حواسم باشه بیش از حد سراغ شون رو نگیرم که اذیت بشن.
خودمم پر از افکار ضد و نقیضم! پر از خواسته های غریب خواسته هایی که همزمان می خوامشون و نمی تونن همزمان باشن.
بعضی وقتا به این فکر می کنم که چقدر این وبلاگ غریبه. که الان هشت سالی میشه دارمش و این هفتاد و ششمین پستشه! حداقل یه زمانی یه برو و بیایی داشت یه بازدیدی بود! الان که فقط خودمم که گاه به گاه میام و نگاه کوچیکی هم به قالب قشنگم که خیلی خوب حسم رو تداعی می کنه می اندازم و باز میرم تا معلوم نیست چند روز بعد. البته من چیزی هم نمی خوام. اون گاه به گاهی هم که می نویسم، دنبال نوشتنم فقط، نه دنبال خونده شدن. نوشتن توی کاغذ و توی سطل آشغال انداختنش، یا مثلا حرف زدن با دیوار، لطفی نداره. من پیگیر خونده شدن نوشته هام نیستم، همین که می دونم ممکنه یه روز خونده بشه، کافیه.
بگذریم. داشتم می گفتم؛ روزای غریبی ان. بد نیستنا، ولی نمی تونن عالی باشن. یه احساس خنک و عجیب همیشه اون ته مه های دلم هست. گاهی وقتا هم بالا میاد. در کل روزای جالبی ان حتی مطمئن نیستم دلم می خواد زودتر بگذرن یا نه!
پی نوشت: آهای غریبه، هرکسی که هستی، اگه یه روزی مسیرت به هر دلیلی به اینجا خورد و یه سری زدی و احیانا این نوشته رو خوندی تا آخرش، به کامنتی دل ما رو هم شاد کن!
پی نوشت 2: دلم واسه کافه رویا تنگ شده! یه دوره ای بود که خیلی دور بودم از این فضا و اونقدر سراغش نرفتم که این بلاگفای لعنتی دیلیتش کرد! یادش به خیر، یه زمانی اسمشو که سرچ می کردی اول همه میومد.
خونده ,روزای ,باید حواسم ,روزای غریبی منبع
درباره این سایت