سروده های حسن سهرابی اشعار:حسن سهرابی

مهتاب چه دیوانه وار خورشید را به سُخره گرفته است ،  در شبی که ماه کامل شد.

دریغ،هرگز نمی داند که سرمستی و لذتهای پُر عیشش ،،،،،،، ز بخششهای خورشید است.
که معصومانه می بخشد ، تن و جان و همه بود و نبودش را ،،،،،واین عُصیان فرصتها
و
طغیان شرارتهاست.
تو مسوولی برای این تکلم ها که می گویی و می بافی توهم وار حروف سُربی را به همدیگر.

ولی پیشتر تو مسوولی .برای آنهمه ناگفته های سَر به مُهرت.خموش بودی زمانی

را که می بایست چنان شیر ژیان در قتلگاه زندگی باشی.

و فریادت صدای دلنشین آن کسی باشد که معصومانه در بند است.که می گرید و

می نالد در این دشت پر از ظلم و در این فصل جفاکاری

و اینک  ((حاله))مسوولی  برای زایشی نیکو که بنیاد سیاهی را ز هستی ریشه کن 
سازد.
@sohrabipoem
@hassansohrabi1
Sohrabipoem.blogfa.com
Instagram.com/sohrabi_hassan

مسوولی برای منبع