{سُهیل: سدویس(پهلوی) /ستویس و ستوئسه (اوستایی). سهیل که نام آن در اوستا به گونهٔ ستویس آمده، ستاره ای است که در عرض های جغرافیایی پایین تر از 33 درجه و تنها در فصل زمستان و در ارتفاع کمی از افق جنوبی دیده می شود در حالیکه بالاتر از آن ستاره تشتر/شباهنگ جای گرفته است. به این ترتیب به دلیل شباهت خویشکاری ستویس یا سهیل با تشتر، این ستاره نیز در باورهای ایرانیان آورندهٔ باران دانسته می شده است. سهیل/ستویس پس از تشتر پر نورترین ستاره آسمان است. نمونه ای از اشاره به ستاره ستویس در تشتر یشت اوستا آمده است: «آنگاه که ستویس برای بخشیدن پاداش، بر می آید؛ او این آب را به همه هفت کشور می رساند. آن زیبای آشتی بخش به سوی همه کشورها روان می گردد تا همه از سالی خوب بهره مند شوند؛ و ارمغان شود سالی خوش به همه سرزمین های ایرانی» (بند 9 تشتر یشت). } (کتاب فرهنگنامه ایران باستان اثر رضا مرادی غیاث آبادی صفحه 284 مدخل سُهیل)
@soltannasir
سلطان نصیر ستویس ,ستاره ,تشتر ,سهیل ,سدویس پهلوی منبع
درباره این سایت