داستان کوتاه ۳۰۹

شده بودی درست مثل سنگ خارا، سخت. یکدنده و لجوج. هیچ میخی در تو فرو نمی‎رفت. هیچ حرفی در تو اثر نداشت. مگر می‎بایستی چطور به تو بگویم که حرفم در تو کارگر شود؟ واقعا”من الان به توو چه بگویم محیی الدین؟ یادت که نرفته! رفته؟ خوب است من چند بار سر به سینه‎ات کوفته باشم و فریاد زده باشم، مکن همچنین‎ محیی الدین! عاقبت خوشی ندارد. دستت آلوده می‎شود. عادت میکنی. و هی تو می‎گفتی همین یکبار، به خاطر شایسته همین یکبار! و من گفتم به خاطر شایسته هم که‎ شده هیچوقت! اما تو گوشت بدهکار نبود، و کردی این کار زشت را که نمی‎بایستی بکنی! و حالا برای تو چی مانده است؟ چه می‎خواستی بماند؟ حیثیتت آبرویت، اسم و رسمت، همه‎چیزت بر باد رفت. چه بادی به غبغب انداخته بود، انگار که کمر غول را شکسته‎ باشد، انگار که اسب رموکی را رام کرده باشد، خودت که می‎دیدی. مدام می‎خندید و مسخره می‎کرد. تازه ادعای جوانمردی هم دارد. #ناگزیر #احمد اقایی
داستان کوتاه خاطر شایسته منبع