تنگیِ جا تو قفس پر و بال من و بسته
زندگی باری به دوشم تن من تا و شکسته
فرصت پریدنم نیست فاصله عمر و ستاره
تن من واسه رهایی لحظه ها رو می شماره
لحظه های ما که رفتن عمرشون به سر رسیده
مگه چشمات تو سیاهی مرگ لحظه ها رو دیده
فکر خاموشی و موندن تو تنم ریشه دوونده
مثل اون پرنده ای که تنش و قفس شده
گاهی شوق پر و پرواز گاهی درمونده و خسته
گاهی سرشارم از آواز گاهی پیر و گاه شکسته
تکست نایس TextNice.iR منبع
درباره این سایت