بسم الله الرحمن الرحیم. به لکنت افتادنم به هنگام حرف با شما، طبیعی‌ست. اگرچه حرف های زیادی بر دلم مانده و با شما نگفته دارم، لیک آنچه در حین تکلم به محضرتان، بر من غالب می شود، بی حرفیست. سخنانم عرایضی است مشوش و بی سامان ، از سوی فقیری به حضور امیر. مولی علیه وقتی ادب ولی را نداند، درجا می زند. حکایت من می شود، آنچه هستم، آواره و متزلزل. راه به جایی نمی برم، به تکرار گناه مبتلا شده ام، و در توبه بی عزم. منبع
درباره این سایت