گل ها همه افتابگردانند

صبح زود تر از همه از خواب پا میشد تا امدنش را ببیند ارام به طوری که دیگران متوجه نشوند سرش را بلند میکرد به محض روشن شدن اسمان و پدیدار شدن ابر ها خودش را گم میکرد و دست و دلش میلرزید. طلوعش را که میدید کمی ارام میشد. با خود میگفت محال است خورشید با ان همه عظمت و روشنایی حتی نیم نگاهی به من بیندازد ؛به منی که میان این همه گل های زیبا و رنگارنگ تنها یک افتابگردان هستم با این خیال از خورشید روی برگرداند منبع