پروین بانو اعتصامی یک مثنوی بلند بالایی دارد که البته با عنایت به اینکه صدی نود ملت ما هر گردی را گردو می دانند،مثنوی را هم فقط کار و تخصص مولانا می بینند و این یکی را هم با وجود ۷۰۰ سال تاخیر به نامش نوشته اند.ولی خب هم خدا هست،هم مثنوی معنویِ مولوی و هم دیوان بانو رخشنده اعتصامی و این حکایت زیری که البته چون شعرش طولانی است؛خلاصه ی قصه را می نویسم.طالبین شعر اگر اینترنت دم دستشان بود،وقتی بنویسند: "پیرمردی مفلس و برگشته بخت/روزگاری داشت ناهموار و منبع
درباره این سایت